همینطور که جهان به سمت دیجیتال شدن پیش می‌رود، ما نیز بیشتر به صفحه نمایش‌ها خیره می‌شویم. اما زمانیکه خواهران حریری شروع به طراحی یک خانه‌ی ییلاقی در Hudson Valley که سه ساعت به سمت شمال نیویورک است، کردند، آن‌ها به صورت آنالوگ فکر کردند، حتی با وجود اینکه کارفرمای آن‌ها در حوزه‌ی IT فعالیت داشت و خانه‌ای هوشمند می‌خواست که بتواند آن را تنها با فشردن دکمه‌ها در منهتن کنترل کند.
حریری‌ها پروسه‌ی طراحی را با قدم زدن در سایت 140 هکتاری که با انبوه درختان پوشیده شده بود، شروع کردند. گیسو حریری در این باره می‌گوید:« ما می‌خواستیم ببینیم که سایت چه چیزی برای ارائه دارد. متریال‌ها، ترکیب چیزها، خود سایت.»
بتدریج تصمیم گیری در مورد محل قرارگیری خانه باعث شکل گیری یک مستر پلان شد که دسترسی‌ها، دیدها و جایگذاری چمنزارها را طرح ریزی می‌کرد.
سپس مسئله‌ی شخصیت مطرح شد. خانه چطور باید احساس شود و چگونه با محیط اطراف یکی شود. گوش دادن به زمین، خواندن فرم آن و اگاهی از ساختمان‌های محلی باعث شد تا حریری‌ها از ساخت یک خانه‌ی بزرگ و مدرن بپرهیزند. هرچند کارفرما به عنوان فردی مجرد به خانه‌ای بزرگ نیاز نداشت اما برای کاهش هرچهد بیشتر همین مقدار هم، معمار تصمیم گرفت که فضاهای اقامتی را به صورت اجزا جدا از هم در نظر بگیرد.
در یک سو نشیمن، سالن غذاخوری، آشپزخانه که اتاق مستر، اتاق مهمان و گاراژ به آن‌ها توسط یک سقف کمی شیبدار پیوست شده وجود دارد و در ادامه دو اتاق مهمان و یک فضای ترکیبی برای باشگاه و تجهیزات، این پروژه را تکمیل می‌کند.
