پروژه‌ای که هم‌اکنون در مرحله‌ی نازک کاری قرار دارد. جسورانه‌ترین بخش طراحی آن تعبیه‌ی یک بالکن آبی رنگ شبیه سکوهای استادیوم رو به تنها استادیوم شهر بوکان است. استادیومی هفت هزار نفری که هر هفته میزبان بازیهای تیم فوتبال سردار بوکان است در دسته سوم لیگ فوتبال ایران است. بالکن پس از چندین بار تغییر پلان و جنس مصالح در نهایت با همفکری دختر آقای مرادی و به رنگ مطلوب معمار طراحی شده است
در نمای اثر به جز بالکن، سنگ بومی منطقه و دودکش شومینه بازیگرانی صحنه گردان هستند اما داستان بالکنی که نقش سکوی استادیوم را برای خانواده بازی می‌کند داستانی بس خواندنی‌تر است. فضای عمومی‌ای که باید در بطن شهر میزبان رویدادها و ساخت خاطرات باشد اما به حاشیه و خانه نزدیک می‌شود تا راهی برای بودن و دیدن و دیده شدن پیدا کند. راهی صلح طلبانه و بدون درگیری با وضعیت موجود. راهی که فعلاً معماران باید خالق آن باشند.